انسان باید شعار ندهد!

راست میگفت ما چه قدر گرفتار الفاظیم , بدون اینکه بدانیم چه هستند همین حروف ساده بی غل و غش را کنار هم میچینیم و دم از فلسفه میزنیم. ما قبل از آنکه تشنه شویم  تا خرخره سیراب شدیم و شکم عقلمان از مفاهیم انتزاعی باد کرده... 

چه قدر خواستیم به تکامل برسیم و یک شبه سیر آفاق و انفس کنیم... چه قدر کوته فکریم که کامل شدن حد یقف خواسته هایمان است, نمیدانیم تکامل اگر محقق شود انسان هم که همه ی خواسته اش از روزی که به زندگی غار نشینی بدرود گفت و پا به سرزمین وحشی "بکش تا کشته نشوی" گذاشت , راکد میشود. 

انسان از جان این فلسفه و عرفان چه میخواهد ؟ انسان...  این انسان خسارت دیده دردمند... 

کاش میشد کنار همین حوض ماهی های قرمز و فربه  خطوط آبی عرفان را پیدا کرد که به آب و نور پیوند میخورد... رقص این ماهی سرخوش را میان هیجان عمیق حوض فهمید... به راستی فرق من و این ماهی لیز در چیست؟ کمال او در شکار  تکه های نانی ست که فکر میکند از دست من دیوانه می رباید و با غرور به اعماق آب فرو میرود .  کمال من هم در این حوضی که گرفتارش شده ام و بدل دریا گرفته ام همین است. فقط دنبال پر شدنیم... گاه تکه های نان را میان کتاب ها میجوییم و گاه سر سفره ها... هیچ نمیپرسیم آخرش که چی؟ آخرش که از شدت سیری شکممان باد کرد و نفخ کردیم چه میشود؟ 

ما باید کنار این کامل شدن رشد کنیم, بارور شویم, یا باز هم شعار بدهیم و فلسفه استفراغ کنیم ؟ 

تا عبرت بگیریم...